Fascynujące Ciekawostki: Odkryj Tajemnice Uzdrowiska Kudowa-Zdrój

Kudowa-Zdrój wybrała Stanisława Moniuszkę na swojego patrona, a rok 1968 stał się przełomowy dla miasta, gdyż odbył się pierwszy Festiwal Moniuszkowski.To wydarzenie okazało się nie tylko wielkim triumfem artystycznym, ale także momentem, który na zawsze wpisał się w historię kulturalną regionu. Muzyczne przesłanie Moniuszki, mistrza polskiej opery, stanowiło inspirację dla artystów i melomanów z całego kraju, przyciągając ich do urokliwej miejscowości Kudowa-Zdrój.

Nawet w czasach trudnych, jak okres wprowadzenia stanu wojennego, Festiwal Moniuszkowski nie ustał. Pomimo ograniczeń i trudności organizacyjnych, wytrwali organizatorzy i artyści, niezłomnie kontynuując tradycję tego wyjątkowego wydarzenia. Dzięki temu festiwalowi miasto zachowało swój duchowy blask i stanowiło oazę sztuki i kultury nawet w najtrudniejszych czasach.

Festiwal Moniuszkowski stał się nie tylko wyrazem szacunku dla dorobku kompozytora, ale także manifestacją siły i determinacji społeczności, gotowej bronić wartości artystycznych i kulturalnych pomimo przeciwności losu. To święto muzyki i kultury, które przyciąga tłumy miłośników sztuki oraz stanowi ważną część dziedzictwa kulturalnego Kudowy-Zdroju.

Hotel Polanów i jego goście – trzyodcinkowy wschodnioniemiecki serial telewizyjny z 1982 roku Scenariusz serialu został oparty na biograficznej powieści Bohemia moje przeznaczenie z 1979 roku, pisarza i dziennikarza urodzonego w Kudowie – Jana Koplowitza (1909–2001). W połowie XIX miasto to zostało uznane za pierwsze uzdrowisko kardiologiczne w Niemczech. Trzyodcinkowy serial był nagrywany w Kudowie-Zdroju w latach osiemdziesiątych XX w. W filmie realizowanym przez ekipę z NRD wystąpili również polscy aktorzy. Serial był emitowany w polskiej telewizji w 1983 roku.

żródło: https://pl.wikipedia.org
https://www.imdb.com/title/tt0123894/

W Kudowie-Zdroju w okresie przedwojennym obiegły banknoty o nominałach 25 i 50 pheningów, które odzwierciedlały bogactwo i unikalny charakter tego miejsca. Banknot o nominale 25 pheningów ozdobiony był wizerunkiem "Domu Charlotty" oraz źródła von Moltke, który stanowił nieodłączny element krajobrazu tego uzdrowiska. Przedstawienie tych dwóch ikonicznych miejsc nie tylko podkreślało ich znaczenie dla lokalnej społeczności, ale również symbolizowało moc uzdrowiskowych źródeł oraz historię regionu.

Z kolei banknot o wartości 50 pheningów przedstawiał zabytkową pijalnię zdrojową, znaczącą sięgającą przed 1930 rok, oraz malowniczy "Zameczek". Pijalnia, będąca miejscem, gdzie kuracjusze spożywali wodę mineralną, symbolizowała tradycję leczniczą Kudowy-Zdroju oraz jej znaczenie jako uzdrowiska. Natomiast "Zameczek", z pewnością stanowiący istotny element krajobrazu, mógł być punktem orientacyjnym dla mieszkańców i odwiedzających, a także może odnosić się do historycznych budowli lub rezydencji znajdujących się w regionie.

Te banknoty nie tylko pełniły funkcję ekonomiczną, ale także były swoistą wizytówką miasta, przedstawiającą jego charakterystyczne miejsca i dziedzictwo kulturowe.

W 1910 roku nad Kudową unosił się majestatyczny sterowiec Perseval, którego konstruktorem był niemiecki inżynier August von Parseval, a producentem firma Luft Verkehres GmbH. Ten innowacyjny sterowiec został wyposażony w nowatorską miękką powłokę wypełnioną wodorem. Wewnątrz tej powłoki znajdowały się dwa niezależne miękkie zbiorniki, wypełnione powietrzem, które mogły być napompowane przy użyciu wentylatora napędzanego silnikiem. Dzięki temu balonety kurczyły się i rozprężały, umożliwiając utrzymanie kształtu zewnętrznej powłoki bez straty gazu nośnego.

Sterowiec, znany pod pełną nazwą Perseval PL-5, był jednym z dwudziestu kilku egzemplarzy tego typu zbudowanych w tamtym okresie. Jego obecność nad Kudową była z pewnością widowiskowym wydarzeniem, przyciągając uwagę mieszkańców i turystów, którzy podziwiali majestatyczny lot nad uzdrowiskiem. To niezwykłe widowisko stanowiło również świadectwo postępu technologicznego tamtych czasów oraz aspiracji człowieka do odkrywania nowych możliwości podróży w powietrzu.

W latach 1967-1971 dla bliskiej floty handlowej zwodowano dwanaście statków z serii znanej popularnie jako "Zdroje". Nazwano je tak ze względu na to, że każdy z nich został ochrzczony nazwą polskiego uzdrowiska. Jednym z tych statków był statek Kudowa Zdrój.

Niestety, 20 stycznia 1983 roku doszło do tragicznego wypadku, gdy statek Kudowa Zdrój zatonął na Morzu Śródziemnym u wybrzeży Balearów. W wyniku katastrofy życie straciło 20 osób, jednak udało się uratować 8 osób. To wydarzenie wstrząsnęło społecznością oraz pozostawiło trwały ślad w historii morskiej Polski.

W czasie II wojny światowej, Bad Kudowa, jak wiele innych uzdrowiskowych w III Rzeszty, została zaadaptowana przez niemieckie władze na potrzeby sił zbrojnych. Uzdrowisko zostało przekształcone w ośrodek rekonwalescencyjny dla żołnierzy Wehrmachtu, niemieckich sił zbrojnych.

W tym okresie wiele osób wysokiej rangi w hierarchii niemieckiego wojska było leczonych w Bad Kudowa. Oficerowie ci, po odniesieniu obrażeń w trakcie walk lub wypadków, trafiali do ośrodka rekonwalescencyjnego, gdzie otrzymywali opiekę medyczną oraz rehabilitacyjną.

Leczenie wysokich rangą oficerów niemieckich w uzdrowisku Herzbad Kudowa było zjawiskiem powszechnym w czasue II wojny światowej, gdzie niemieckie władze dbały o zapewnienie swoim żołnierzom jak najlepszych warunków zdrowotnych, by szybko mogli wrócić do walki.

To wykorzystanie uzdrowiska do celów militarnych było jednym z wielu sposobów, w jakie niemieckie władze okupacyjne kontrolowały i wykorzystywały infrastrukturę cywilną w celach wojskowych w trakcie II wojny światowej.

W 1945 roku, wraz z końcem wojny, Bad Kudowa została włączona w granice Polski i została nazwana Chudobice, ale w końcu zmieniono jej nazwę i nazwano Kudowa-Zdrój. Zniszczenia wojenne nie były duże, w kolejnych latach miasteczko rozwijało, starając się odbudować swoją pozycję jako popularne uzdrowisko i ośrodek turystyczny.

W czasie II wojny światowej niemieckie władze okupacyjne utworzyły obóz pracy dla jeńców wojennych w dzielnicy Zakrze, który był filią obozu koncentracyjnego Gross-Rosen, pod jednym zarządem obozowym. Ten obóz pracy przymusowej był miejscem, gdzie więźniowie, zarówno jeńcy wojenni, jak i osoby cywilne, byli zmuszani do wykonywania ciężkiej pracy w warunkach przymusowej eksploatacji.

Fabryka, która została przekształcona z produkcji bawełniarskiej na produkcję wojenną, stała się głównym miejscem zatrudnienia dla więźniów. Oprócz tego, robotnicy przymusowi byli wysyłani do pracy w okolicznych miasteczkach, takich jak Jelenia Góra czy Lewin. Więźniowie pracowali przy różnych zadaniach, często poddawani brutalnym warunkom pracy i maltretowani przez strażników.

Społeczność więźniów była bardzo zróżnicowana pod względem narodowości. Największą grupę, liczącą prawie 1000 osób, stanowiły kobiety żydowskiego pochodzenia z Polski, Słowacji, Węgier i Jugosławii. Oprócz nich w obozie znajdowali się także jeńcy wojenni rosyjscy oraz włoscy. Łączna liczba wszystkich więźniów przekraczała 4000 osób.

To tragiczne wydarzenie stanowiło jedno z wielu przejawów okrucieństwa i bezprawia nazistowskiego reżimu, który wykorzystywał ludzi jako narzędzia do realizacji własnych celów wojennych, ignorując ludzką godność i prawa człowieka.

Niestety, zaniedbanie gruntownych remontów doprowadziło do tragicznego wydarzenia w 2005 roku, kiedy to teatr uległ zawaleniu pod ciężarem nagromadzonego śniegu na dachu. Była to chwila, która wywołała smutek i zaniepokojenie w społeczności, jednakże z tej tragedii wyrosła determinacja do odbudowy tego ważnego miejsca kulturalnego. Dzięki zaangażowaniu wielu osób oraz wsparciu społeczności, udało się wzniesić nowy teatr, który teraz stoi dumnie na miejscu zniszczonej budowli.

Nowy teatr, obudowany blachą, jest symbolem odrodzenia i determinacji ludzi do odbudowy tego, co zostało stracone. Jednakże to nie tylko zewnętrzny wygląd, który świadczy o jego znaczeniu - wewnętrzne wzmocnienia i ulepszenia sprawiają, że jest on bardziej odporny na różne czynniki zewnętrzne, gotowy służyć społeczności w różnorodnych imprezach kulturalnych, od spektakli teatralnych po koncerty i wystawy sztuki. Jest to miejsce, które przypomina nam siłę ludzkiego ducha i zdolność do odbudowy, nawet po najcięższych próbach.

To cudowne zdjęcie ukazuje historyczny dyliżans pocztowy na tle dzisiejszej Polonii. Dyliżans ten, który kursował od roku 1778 do 1905, był ważnym środkiem transportu i komunikacji, łącząc Kłodzko z Nachodem. Jego obecność na ulicach to nie tylko symbol przeszłości, ale także odzwierciedlenie bogatej historii tej okolicy.

Na pierwszym planie widać charakterystyczny dyliżans, z pięknymi końmi uwiązanych do zaprzęgu, gotowy do podróży. Jego drewniane konstrukcje, ozdobione zdobieniami, emanują urokiem dawnych czasów. W tle rozciąga się dzisiejsza Polonia, z nowoczesnymi budynkami i ulicami, kontrastującymi z malowniczym pejzażem historycznego dyliżansu.

To zdjęcie jest nie tylko dokumentem przeszłości, ale także inspirującym przypomnieniem o ciągłości historii i zmieniającej się naturze krajobrazu miejskiego. Pozwala nam wyobrazić sobie, jak wyglądała podróż tym dawno zapomnianym środkiem transportu, jednocześnie oddając hołd ludziom, którzy korzystali z tego środka komunikacji, oraz ich niezłomnej determinacji podczas podróży przez te tereny.

Po wyzwoleniu Kudowy Zdroju, okres przejściowy charakteryzował się nietypową sytuacją, gdy władzę w mieście sprawowało aż trzech burmistrzów: niemiecki, czeski i polski. To było wynikiem zmieniającej się sytuacji politycznej i narodowościowej w regionie po zakończeniu II wojny światowej.

Początkowo, trzech burmistrzów reprezentujących różne narodowości miało za zadanie zarządzanie miastem w okresie przejściowym, zapewniając stabilizację społeczną i administracyjną w tym trudnym czasie. Jednakże, w miarę jak sytuacja polityczna i społeczna się zmieniała, a ludność niemiecka została przesiedlona, pozostał tylko jeden polski burmistrz.

Jesienią 1945 roku, w wyniku pierwszej repatriacji ludności niemieckiej, liczba burmistrzów zmniejszyła się do jednego, co ostatecznie ustanowiło polską administrację jako jedyną władzę w Kudowie Zdroju. To symboliczne wydarzenie odzwierciedlało zmianę struktury społecznej i politycznej po zakończeniu wojny oraz zapoczątkowało nowy etap rozwoju miasta pod polskim zarządem.

"Chudobice: Echa Powojennej Historii Bad Kudowy"

Po II wojnie światowej, Bad Kudowa przeszła poważne zmiany, stając się częścią Polski i przyjmując nazwę Chudobice. To nietypowe określenie funkcjonowało przez pewien czas, zanim miasto powróciło do swojej historycznej nazwy - Kudowa Zdrój, dodając do niej znaczenie uzdrowiskowe.

Ta zmiana nazwy odzwierciedlała zarówno zmieniającą się sytuację polityczną, jak i dążenie do zachowania dziedzictwa uzdrowiskowego miasta. Przywrócenie nazwy Kudowa Zdrój było symbolicznym powrotem do tradycji uzdrowiskowych i podkreśleniem znaczenia miasta jako ważnego ośrodka zdrowia i rekreacji.

"Od Basenu Odkrytego do Hotelu Verde Montana: Ewolucja Historycznego Miejsca"

Historia terenu, na którym dzisiaj wznosi się Hotel Verde Montana, ma długą i interesującą historię. W 1943 roku na tym obszarze powstał basen odkryty, który przez blisko 50 lat służył jako miejsce rekreacji i wypoczynku dla mieszkańców i gości Kudowy Zdroju.

Jednakże, w miarę upływu czasu, basen ten wyszedł z użycia i stopniowo zarósł roślinnością. Dopiero w 2007 roku teren ten odzyskał swoją dawną świetność, kiedy to na jego miejscu został wybudowany czterogwiazdkowy hotel o nazwie Verde Montana.

Hotel Verde Montana stał się nowym symbolem luksusu i komfortu w Kudowie Zdroju, oferując swoim gościom wysokiej jakości zakwaterowanie i szeroki zakres usług. Ta transformacja miejsca od zapomnianego basenu odkrytego do eleganckiego hotelu jest doskonałym przykładem na to, jak historia może się zmieniać, tworząc nowe możliwości i przyszłość dla danej lokalizacji.

.

"Odkryj Malowniczą Szosę Stu Zakrętów: Podróż przez Góry Stołowe"

Szosą Stu Zakrętów, znana także jako Droga Stu Zakrętów lub Heuscheuerstraße, to urokliwa górska trasa łącząca Radków z Kudową-Zdrój, poprzez Karłów i Lisią Przełęcz. Wspinając się przez malownicze tereny Gór Stołowych, Szosa Stu Zakrętów oferuje niezapomniane widoki i emocjonującą podróż.

Jest to droga o wyjątkowej charakterystyce, pokonująca deniwelację ponad 400 metrów na przestrzeni około 23 kilometrów. Oszałamiające krajobrazy i kręte zakręty sprawiają, że jest to jedna z najbardziej widowiskowych tras drogowych w Polsce. Szosa Stu Zakrętów wznosi się do ponad 780 metrów nad poziomem morza, oferując podróżnikom niezapomniane doświadczenia związane z pięknem górskiej natury.

Szlak Papieski na Ziemi Kłodzkiej: Śladami Jana Pawła II

Szlak Papieski na Ziemi Kłodzkiej został oficjalnie otwarty przez J. E. księdza biskupa Ignacego Deca w 2005 roku w Kudowie Czermnej. Inauguracja szlaku miała miejsce z okazji 50. rocznicy wędrówki księdza Karola Wojtyły, późniejszego papieża Jana Pawła II, wraz ze studentami przez pasma górskie otaczające Ziemię Kłodzką.

Szlak Papieski na Ziemi Kłodzkiej jest zaproszeniem do odkrywania i zapisywania śladów obecności błogosławionego i świętego księdza Karola Wojtyły na terenie Diecezji Świdnickiej. Jest to nie tylko trasa turystyczna, ale także forma duszpasterstwa turystycznego, która promuje turystykę religijną i zachęca do poznawania dziedzictwa kulturowego oraz bogatych walorów religijno-turystyczno-przyrodniczych Ziemi Kłodzkiej.

Poprzez turystyczne wędrówki, Szlak Papieski umożliwia pielgrzymom i turystom zbliżenie się do duchowej spuścizny Jana Pawła II oraz doświadczenie piękna i bogactwa natury tego regionu. To również szansa na kontemplację i refleksję w miejscach, które miały szczególne znaczenie dla papieża Polaka.

.

W 1813 roku, w pałacu hrabiego von Götzena, który obecnie funkcjonuje jako Zameczek, miała miejsce historia, która wywarła znaczący wpływ na losy Europy. W tym historycznym miejscu Prusy, Austria i Rosja zawarły Małą Konwencję Trzech Mocarstw. Porozumienie to było preludium do wielkiego wydarzenia - Kongresu Wiedeńskiego.

Konwencja ta, podpisana podczas trwania wojen napoleońskich, miała na celu ustalenie strategii współpracy pomiędzy trzema głównymi mocarstwami europejskimi. Była to próba zabezpieczenia interesów każdego z państw w obliczu ewentualnych zmian politycznych oraz stabilizacji sytuacji na kontynencie po upadku Napoleona.

Poprzez zawarcie tej konwencji, Prusy, Austria i Rosja podjęły wspólny wysiłek w dążeniu do zachowania równowagi sił w Europie oraz utrzymania stabilności politycznej. Miała ona również na celu zapobieżenie ponownemu wzrostowi wpływów francuskich oraz utrzymanie pokoju na kontynencie.

Mała Konwencja Trzech Mocarstw, choć wydarzyła się w zaciszu pałacowych komnat, miała ogromne znaczenie dla dalszych losów Europy i wpłynęła na kształtowanie się nowego porządku politycznego w XIX wieku. Jej skutki były odczuwalne nie tylko w trakcie Kongresu Wiedeńskiego, ale również w kolejnych dekadach europejskiej historii.

W roku 2000, na granicy między Polską a Czechami, dokładniej w Kudowie Słonej, doszło do zatrzymania prominentnego polityka, Andrzeja Leppera. W owym czasie Lepper był aktywnym działaczem w partii "Samoobrona". Incydent miał miejsce w wyniku interwencji ze strony Straży Granicznej, która podjęła działania wobec Leppera. Jego aresztowanie wzbudziło wiele dyskusji oraz zainteresowania mediów, rzucając światło na ówczesne wydarzenia polityczne i relacje międzynarodowe między Polską a Czechami.

.

Według legendy, na obszarze obecnej dzielnicy Kudowa-Słone istniało niegdyś jezioro, które wyróżniało się spośród innych ze względu na swoją słoną wodę. To nietypowe zjawisko wyróżniało tę lokalizację spośród innych okolicznych terenów, co przyczyniło się do powstania nazwy wioski.

Dzięki unikatowej cechującej wodzie, miejscowi ludzie nadali okolicy nazwę "Słone", która z czasem stała się integralną częścią Kudowy-Zdroju. Ta legenda przetrwała przez wieki, przekazywana z pokolenia na pokolenie, dodając tajemniczego uroku historii tego miejsca.

Dawna wieś, obecnie dzielnica Kudowy-Zdroju, Czermna, prawdopodobnie swą nazwę wzięła od przymiotnika "červený" (czerwony), który odnosi się do charakterystycznego koloru gleby w tym rejonie.

Podobne nazwy miejscowości często nadawano na podstawie cech środowiskowych, takich jak kolor gleby, co miało pomóc w ich identyfikacji i lokalizacji. Ta teoria sugeruje, że nazwa "Czermna" mogła być wywiedziona z tego właśnie powodu, pozostawiając ślad historycznych korzeni tej okolicy.

.

Karol Wojtyła, przyszły Papież Jan Paweł II, odwiedził malownicze miasteczko Kudowa Zdrój, gdzie zatrzymał się na kilka dni w Willi Diana, należącej do sióstr służebniczek. To właśnie tutaj, w skromnym pokoju z prostym, ale serdecznym wystrojem, spędził noc, czerpiąc wyciszenie i siłę ducha z otaczającej przyrody oraz atmosfery pobożności.

Podczas swojego pobytu miał okazję zwiedzić wiele miejsc o znaczeniu religijnym, w tym Kaplicę Czeszek w dzielnicy Czermna. To miejsce, znane z niezwykłych malowideł ściennych, stanowiło dla niego inspirację do kontemplacji oraz refleksji nad tajemnicami wiary i historii Kościoła. Ponadto odwiedził również Ruchomą Szopkę, jedno z najbardziej charakterystycznych dzieł ludowego rzemiosła w regionie, prezentujące sceny biblijne w ruchu i przyciągające wielu pielgrzymów z różnych stron świata.

Dziś ten pokój, w którym nocował Karol Wojtyła, pozostaje jako świadectwo jego obecności w Kudowie Zdroju. Oryginalne łóżko, na którym spał przyszły Papież, stanowi cenny relikwiarz historyczny, przypominający o ważnym wydarzeniu związanych z osobą św. Jana Pawła II oraz jego głębokim związku z duchowym dziedzictwem tej ziemi.

Herb Kudowy Zdroju jest uosobieniem różnorodnych symboli i tradycji tego uzdrowiska. Kolorystyka herbu nawiązuje do barw Polski - biało-czerwonych, symbolizując jednocześnie związek miasta z ojczyzną. Dodatkowo, obecność koloru czerwonego oznacza związek z Ziemią Kłodzką, regionem, w którym Kudowa Zdrój się znajduje.

Centralnym elementem herbu jest źródełko tryskające wodą, co stanowi symboliczne odniesienie do bogactwa wód mineralnych, które są głównym atutem tego uzdrowiska. Woda mineralna jest tutaj nie tylko źródłem życia, ale także zdrowia i odnowy.

Nad źródełkiem widnieje serce, które jest symbolem leczenia chorób kardiologicznych. Obecność tego symbolu podkreśla specjalizację uzdrowiska w leczeniu schorzeń serca i układu krążenia. To także hołd dla wielu pacjentów, którzy tutaj znajdują pomoc i wsparcie w walce ze swoimi dolegliwościami.

Całość herbu odzwierciedla główne wartości i cele Kudowy Zdroju - zdrowie, odnowę, i opiekę nad pacjentami, tworząc wizualne odzwierciedlenie ducha i misji tego uzdrowiska.

Oto pamiątkowy obrazek z wizyty Karola Wojtyły, w którego górnej części znajduje się karteczka ozdobiona życzeniami napisanymi przez ówczesnego kardynała, późniejszego papieża Jana Pawła II. Jego podpis, datowany na 15 kwietnia 1974 roku, dodaje temu obrazkowi wyjątkowego znaczenia, stanowiąc ważną pamiątkę z tego historycznego wydarzenia. To symboliczne wydarzenie upamiętnia nie tylko obecność przyszłego papieża, ale także jego osobiste życzenia, które zachowane na tej karteczce przypominają o wartościach, jakimi kierował się w swojej posłudze duchowej.

Najprawdopodobniej po zakończeniu II wojny światowej doszło do napięć na granicy między Czechosłowacją a Polską, zwłaszcza w rejonie Kotliny Kłodzkiej. Istniały obawy, że Czesi chcieli rozszerzyć swoje terytorium kosztem Polski. Według relacji historycznych, jednostki wojsk czeskich rzeczywiście przekroczyły granicę i wkroczyły na tereny Kotliny Kłodzkiej. Pociąg pancerny, który wyruszył z Nachodu, prawdopodobnie dotarł do Dusznik Zdroju, budząc obawy o ewentualne dalsze działania zbrojne.

Jednakże, gdy Rosjanie dowiedzieli się o incydencie, wysłano wysoko postawionego generała, który nakazał zawrócenie pociągu. Rząd Czechosłowacki, świadomy napiętej sytuacji międzynarodowej, uznał, że wojska Czeskie wkroczyły samowolnie na tutejsze tereny i zgodził się na ich wycofanie z Kotliny Kłodzkiej. Ten incydent stał się przedmiotem zainteresowania i analizy, ponieważ mógł mieć poważne konsekwencje dla stosunków międzynarodowych w regionie.

.

Według przekazu przekazywanego z pokolenia na pokolenie, kapliczka Matki Boskiej Bolesnej w Pstrążnej kiedyś stała w cieniu strasznego domostwa, które zamiast być miejscem spokoju, wywoływało u mieszkańców okolicznych wsi niepokój i lęk. Opowieści o dziwnych dźwiękach, widmach i niepokojących zdarzeniach krążyły wśród ludzi, wprowadzając atmosferę tajemnicy i grozy.

W obliczu tego przerażającego dziedzictwa, społeczność postanowiła działać. W 1889 roku, w akcie desperacji i nadziei na oczyszczenie terenu z negatywnej energii, zbudowano kapliczkę, poświęcając ją Matce Boskiej Bolesnej, symbolowi pocieszenia i nadziei w obliczu cierpienia. W momencie wznoszenia kapliczki, na jej ścianie wyryto słowa z Ewangelii św. Jana, które miały przynosić pociechę i siłę wszystkim, którzy odwiedzają to święte miejsce.

Od tamtej pory kapliczka stała się oazą spokoju i duchowego wsparcia dla podróżnych i pielgrzymów, przyciągając ludzi z najdalszych zakątków, którzy szukają pokrzepienia w swojej wierze i modlitwie. Dziś ta kapliczka, choć skromna w swoim wyglądzie, jest wspaniałym świadectwem siły ludzkiej wiary i determinacji w obliczu trudności, a jej historia jest nadal przypominana i celebrowana przez społeczność lokalną jako integralna część ich dziedzictwa i tożsamości.

.

W 2006 roku w Warszawie, Polsce, odbyły się wybory Miss World, jedno z najbardziej prestiżowych konkursów piękności na świecie. Planowano, że uczestniczki tego wydarzenia odwiedzą malownicze Kudowę Zdrój, znaną z uzdrowiskowej atmosfery i urody przyrodniczej.

Ludzie z całego regionu z niecierpliwością oczekiwali na ich przybycie, z nadzieją na chwilę spotkania z najpiękniejszymi kobietami świata. Jednakże, ku rozczarowaniu tłumu, uczestniczki Miss Świata nigdy tam nie dotarły. Zamiast tego, sześć finalistek (Miss: Nigerii, Izraela, Boliwii, Australii, Gibraltaru oraz Islandii) udało się do innych urokliwych miejsc Kotliny Kłodzkiej.

Zwiedziły Polanicę Zdrój, Duszniki Zdrój oraz Błędne Skały, które słyną ze swojej niezwykłej przyrody i historycznego dziedzictwa. Pomimo niespodziewanego zwrotu wydarzeń, ich obecność w regionie była wyjątkową okazją dla lokalnej społeczności do uczczenia piękna i elegancji, jak również do promowania turystyki i kultury Kotliny Kłodzkiej na międzynarodowej arenie.

Po zakończeniu II wojny światowej na terenie Gór Stołowych ukrywała się partyzantka niemiecka znana jako "Werwolf" (Wilkołak). Tworzyli ją głównie młodzi mężczyźni w wieku od 16 do 22 lat, którzy byli głęboko związani z ideologią hitlerowskiego nazizmu i wierzyli w powrót do dawnej potęgi III Rzeszy. Ci młodzi fanatycy marzyli o odzyskaniu kontroli nad terytorium i kontynuowaniu walki po oficjalnym zakończeniu wojny.

Ich działalność była ukierunkowana na sabotaż, dywersję oraz utrudnianie procesu demilitaryzacji i denazyfikacji regionu. Werwolf operował głównie w okresie krótko po zakończeniu wojny, jednak jego wpływ i działania wzbudzały duże obawy wśród aliantów i miejscowej ludności, której bezpieczeństwo było zagrożone przez ich działania. Pomimo tego, że partyzantka Werwolf nigdy nie osiągnęła swoich celów, jej obecność w Górach Stołowych pozostaje jednym z ciekawszych i mrocznych rozdziałów historii regionu.

Na fotografii widać strażaka i wóz strażacki z lat 50. XX wieku. Scena rozgrywa się zimą, gdzie okoliczna ulica Kombatantów 1 prezentuje się otulona śniegiem. Strażak, ubrany w charakterystyczną mundur z tamtego okresu, stoi obok wozu strażackiego, gotowy do działań ratunkowych w przypadku pożaru lub innego zagrożenia. Wóz strażacki, choć może wydawać się archaiczny w porównaniu z nowoczesnymi pojazdami, był wówczas niezastąpionym narzędziem w działaniach ratunkowych.

Ta fotografia stanowi cenny zapis historyczny, ukazując nie tylko technologię i wyposażenie strażackie sprzed kilkudziesięciu lat, ale także poświęcenie i gotowość służby strażackiej w obliczu różnorodnych sytuacji kryzysowych.

Międzynarodowa droga E67, popularnie znana jako Via Baltica, stanowi strategiczne połączenie między krajami nadbałtyckimi a Europą Środkową, rozpoczynając swój bieg w stolicy Finlandii, Helsinkach, skąd podróżuje przez Tallinn w Estonii, Rygę na Łotwie, Kowno na Litwie, aż do Warszawy w Polsce. W Polsce przebiega przez miasta takie jak Wrocław, aż wreszcie dociera do Kudowy Zdroju, po czym kontynuuje swoją trasę do Pragi w Czechach. Obejmuje łącznie dystans 1673 kilometrów, pełniąc kluczową rolę w międzynarodowym transporcie i integracji regionu bałtyckiego z resztą Europy.

Droga krajowa nr 8, mająca długość 849 kilometrów, rozpoczyna swój bieg na granicy z Czechami w urokliwej Kudowie-Zdroju, kontynuując podróż przez malownicze krajobrazy Polski, przecinając województwa:

• dolnośląskie,
• wielkopolskie,
• łódzkie,
• mazowieckie,
• podlaskie.

Jest to najdłuższa droga krajowa w Polsce, a jej odcinek od Warszawy do Piotrkowa Trybunalskiego jest powszechnie znany jako „gierkówka”, odnosząc się do czasów PRL-u, kiedy to droga nr 8 była uznawana za jedną z najbardziej niebezpiecznych tras w kraju.

Historycznie droga ta zapoczątkowała inwestycje mające na celu poprawę jej bezpieczeństwa i jakości, co doprowadziło do znaczących zmian i modernizacji infrastruktury drogowej w Polsce. Dziś, mimo swojej historii i wyzwań, droga nr 8 pełni kluczową rolę w transporcie drogowym, łącząc regiony Polski i stanowiąc istotny element sieci komunikacyjnej w Europie Środkowej.

Z Góry Parkowej, zwanej również Parkowym Wzgórzem, w Kudowie Zdroju, przy przejrzystej pogodzie rozpościera się wyjątkowy widok na najwyższy szczyt Karkonoszy oraz Sudetów, jakim jest imponująca Śnieżka, wznosząca się na wysokość 1603,3 metrów nad poziomem morza.

Ten majestatyczny szczyt jest nie tylko punktem orientacyjnym dla turystów, ale także symbolizuje piękno i siłę górskiej przyrody. Oprócz Góry Parkowej, Śnieżkę można podziwiać także z innych miejsc, takich jak Czermna i Bukowina, co świadczy o jej znaczeniu jako charakterystycznego punktu widokowego w regionie. W linii prostej od Kudowy Zdroju Śnieżka oddalona jest o około 50 kilometrów, jednak jej majestatyczna sylwetka sprawia, że zdaje się być bliżej, przyciągając turystów i miłośników przyrody, którzy pragną podziwiać te imponujące góry z różnych perspektyw.

Ławeczka ogrodnika w Kudowie-Zdroju jest to rzeźba formie ławeczki pomnikowej została umiejscowiona w Parku Zdrojowym, przy Pijalni Wód Mineralnych w Kudowie-Zdroju. Pomnik jest wykonany z brązu i przedstawia postać siedzącego ogrodnika, trzymającego w rękach konewkę z herbem Kudowy Zdroju. Ogrodnik niegdyś opiekował się parkiem i mieszkał obok Szpitala Uzdrowiskowego Zameczek, obecnie korty tenisowe. Rzeźba autorstwa Jerzego Bokrzyckiego z Wierzbic została odsłonięta w połowie września 2010 roku.

.

Andrew Adamson, reżyser filmów "Opowieści z Narnii", został oczarowany widokiem Gór Stołowych, zwłaszcza Labiryntu w Błędnych Skałach. Zainspirowany tymi malowniczymi krajobrazami, postanowił nakręcić niektóre sceny filmowe na terenach okolicznego Narodowego Parku Gór Stołowych, a także w Czechach, szczególnie w Adrspachu, znanym jako Skalne Miasto. Jednym z najbardziej rozpoznawalnych miejsc, gdzie kręcono sceny z filmu, jest Kurza Stopka, część Błędnych Skał.

Innym charakterystycznym miejscem, które odgrywało istotną rolę w filmie, jest Gotycka Brama. To właśnie tu nakręcono sceny pierwszej części "Opowieści z Narnii", znanej także jako "Kroniki Narnii". Brama została zbudowana już w 1839 roku przez Ludwika Karla Nadhernego, właściciela ziemskiego. Nie tylko pełniła funkcję ozdobną, ale miała także praktyczne zastosowanie jako drugie wejście do labiryntu skalnego. Służyła głównie do kontroli biletów wstępu do Skalnego Miasta, co czyniło ją kluczowym elementem zarówno krajobrazu, jak i fabuły filmu.

Wejście na Szczeliniec Wielki to prawdziwe wyzwanie, które stawia przed turystami nie tylko fizyczne, ale i psychiczne próby. Szlak prowadzący na ten majestatyczny szczyt jest znany ze swoich 665 schodów, które krętymi serpentynami poprowadzą od podnóża góry aż po wierzchołek. To właśnie te schody, ułożone z kamieni, stanowią kluczowy element szlaku, umożliwiając odważnym podróżnikom zdobycie jednego z najbardziej widowiskowych punktów widokowych w Karkonoszach.

Historia tych schodów sięga roku 1814, kiedy to Franz Pablo, pierwszy przewodnik w okolicy i jednocześnie sołtys pobliskiego Karłowa, podjął się ich budowy. Jego starania były nie tylko wynikiem praktycznych potrzeb, ale również wyrazem jego pasji do gór i chęci podzielenia się nią z innymi. Dzięki jego inicjatywie turystom z różnych zakątków świata otworzył się dostęp do niezwykłych widoków i unikatowej przyrody Szczelińca Wielkiego.

Dzisiaj te schody stanowią symbol trudu, determinacji i pasji do odkrywania nowych miejsc. Dla każdego, kto odważy się pokonać te 665 stopni, nagrodą jest nie tylko oszałamiający widok na okolicę, ale również poczucie spełnienia i przynależności do historii tego malowniczego regionu.

W latach przedwojennych Czechosłowacy inwestowali ogromne zasoby i wysiłek w budowę systemu fortyfikacji na tych terenach, mając nadzieję na skuteczną obronę przed możliwą agresją ze strony niemieckiego reżimu nazistowskiego. Linia fortyfikacji miała być bastionem odporności, zapewniającym strategiczną przewagę w przypadku konfliktu zbrojnego. Zakładała ona rozbudowane systemy bunkrów, umocnień i innych fortyfikacji, które miały opóźnić i utrudnić ewentualne postępy wojsk nieprzyjacielskich.

Jednakże, nawet zanim linia została w pełni ukończona, wydarzenia polityczne szybko zmieniły krajobraz i strategiczne znaczenie tych terenów. Porozumienie monachijskie, podpisane 29–30 września 1938 roku, na które zgodę wyraziły Wielka Brytania, Francja, Włochy oraz Niemcy, przyniosło gwałtowne zmiany. W ramach tego porozumienia, w zamian za przyznanie Niemcom kontroli nad terytoriami zamieszkałymi przez ludność niemieckojęzyczną, Czechosłowacja musiała zrezygnować z części swojego terytorium.

Ta decyzja oznaczała, że fortyfikacje zbudowane na tych terenach straciły swoje pierwotne znaczenie. W obliczu porozumienia monachijskiego i kolejnych wydarzeń, linia fortyfikacji stała się nie tylko niepraktyczna, ale wręcz symbolicznym przypomnieniem o klęsce dyplomacji międzynarodowej oraz tragedii narodowej, jaka dotknęła Czechosłowację w obliczu narastającej agresji Niemiec nazistowskich. Pomimo zapewnień o pokoju i kompromisie, te wydarzenia przyczyniły się do eskalacji napięcia w regionie i, w dłuższej perspektywie, do wybuchu II wojny światowej.

.

Sceny zostały nakręcone na przejściu Granicznym w Kudowie-Zdroju. W filmie przedstawiona jest także podróż samochodem przez dawną wieś Słone (obecnie dzielnica Kudowy) oraz ulicę Zdrojową oraz 1-go Maja, można zobaczyć jak uzdrowisko zmieniło się na przestrzeni czasu.

Fabuła filmu rozgrywa się pod koniec II wojny światowej. Wysoko postawieni dwaj oficerowie SS przy pomocy osadzonych więźniów z obozy koncentracyjnego ukrywają w górach skrzynie ze skarbami złupionymi podczas wojny. Rozkazują zabić wszystkich więźniów, którzy byli świadkami i uciekają. Jeden z więźniów cudem wychodzi cało jest to Polak dr Olszak (w roli doktora Stanisław Mikulski), który jest tytułowym „Ostatnim świadkiem”.

Mija kilkadziesiąt lat, pod koniec lat 60-tych, dr Olszak jest lekarzem w ośrodku zdrowia w miasteczku położonym niedaleko miejsca (Radków), kiedyś tam znajdował się obóz. Poszukuje on od lat ukrytego przez hitlerowców łupu. Jednak wielu nieudanych próbach odkrycia, wszyscy mieszkańcy miasteczka zaczynają go traktować jak szaleńca po przejściach wojennych.

Pewnego dnia do miasteczka przez granicę w Kudowie Zdroju przyjeżdża grupka austriackich obywateli, którzy podają się za entomologów. W rzeczywistości przyjechali oni po ukrytą skrzynie z kosztownościami zagrabionymi podczas wojny. Dwóch z nich to SS-mani, którzy dokonali masakry więźniów. Przypadkiem, podczas zakupów w sklepie, Olszak rozpoznaje jednego z SS-manów. Milicja zmuszona jest jednak wypuścić byłego SS-mana, ponieważ ten wszystkie dokumenty ma w porządku.

Olszak nie daje za wygraną i zaczyna własną rękę śledzić fałszywych naukowców. Dociera ich śladem do starego schowka bunkra, gdzie ukryty jest skarb. W finałowej scenie dochodzi do walki pomiędzy samotnym Olszakiem a niemcami. W krytycznym momencie do akcji wkracza grupa „tajniaków” z MO, (podających się wcześniej za geologów), którzy od samego początku obserwowali przybyszów, wiedząc kim są i czego szukają.

Źródło: wikipedia

Zobacz film: https://www.cda.pl/video/3775519f5

W pięknej, malowniczej miejscowości Kudowa Zdrój, gdzie czas płynie spokojnie niczym strumyk, stoi zabytkowa dzwonnica, która ma wiele do powiedzenia o swojej historii. Zbudowana w dalekim 1846 roku, jej początki są otoczone nutką tajemnicy, ale istnieje pewna szczególna wskazówka, która pozwala nam cofnąć się w czasie – wycięta data na zaginionej chorągiewce, która zniknęła, ale w pamięci jednej z mieszkanek Kudowy Zdroju pozostała jako ważna wskazówka.

Ta chorągiewka, pełna uroku, wieńczyła iglicowy daszek, który ozdabiał dzwonnicę razem z latarnią. Dzwonnica, wzniesiona na planie kwadratu, opierała się na konstrukcji słupkowo-ryglowej. Jej dolna część miała kształt ostrosłupa, który był pokryty oszalowaniem z deskami, a styki zostały starannie zamaskowane listwami. Jednak, mimo swojej urody, dzwonnica była narażona na nieustanne niszczenie, co groziło jej zawaleniem.

Mieszkańcy Kudowy Zdroju, świadomi wartości tego historycznego obiektu, wyrazili swoją wolę w sprawie jego ocalenia. Burmistrz Miasta Kudowy Zdroju, wspierany przez fundusze gminy, podjął decyzję o przeprowadzeniu niezbędnych zabiegów konserwacyjnych. Dzięki temu, zabytkowa dzwonnica nadal stoi dumnie, zachwycając kolejne pokolenia swoją historią i pięknem.

24 marca 1945 roku nad ziemią kłodzką przemierzał niebo niemiecki nazistowski samolot bojowy Messerschmitt. Jego skrzydła rozpościerały się jak cienie nad krajobrazem Gór Stołowych. W kokpicie tej maszyny siedział młody, ledwie 19-letni Włoch, który oddał swoją służbę niemieckiej Luftwaffe. Nieświadomie wkraczał w swój ostatni lot. Los nie odmalował już dla niego innych horyzontów.

Samolot spadł wśród górskich szczytów, niedaleko uroczej miejscowości Karłów, znanej też jako Carlsberg. Tam, gdzie niebo spotyka ziemię, gdzie czas płynie inaczej, tam zakończyła się podróż tego bojowego orła.

Dziś, wciąż można odnaleźć pozostałości Messerschmitta Bf 109, który stał się grobowcem dla młodego Orlando Ciciaro. Jego ciało spoczęło na cmentarzu w Szalejowie Dolnym, wśród ciszy i wiecznego spokoju. Jednak miejsce tragedii nie jest otwarte dla turystów, strzeżone jest przez władze Parku Narodowego Gór Stołowych.

Historia jednak zawsze ma swoje ukryte strony. Jak nierozwiązany zagadkowy wątek, tajemnica katastrofy w końcu ujrzała światło dzienne po śmierci Marii Walter, siostry nieszczęśnika. Rodzina, obciążona tańczącym przez lata sekretem, ostatecznie zdecydowała się ujawnić prawdę. Okazało się, że prawdopodobnie samolot padł ofiarą sabotażu. Drążek sterujący został uszkodzony, pozbawiając Ciciaro kontroli nad maszyną, która w końcu spadła na ziemię w Górach Stołowych, 20 kilometrów od lotniska, z którego wystartowała w swój ostatni lot.

źródło: https://klodzko.naszemiasto.pl/tajemnicza-katastrofa-w-gorach-stolowych/ar/c1-4897150

W sercu Kudowy Zdroju, otoczona dębowymi lasami i opiekunem dla jego mieszkańców, stoi postać wyjątkowa – Anna Świdnicka. Urodzona w 1339 roku, ta księżniczka Piastowska wkrótce miała podbić serca nie tylko swoich rodaków, ale także mieszkańców Czech i Cesarstwa Rzymskiego.

Anna, córka księcia świdnickiego Henryka i tajemniczej Katarzyny, wyróżniała się już od najmłodszych lat swoją wyjątkową postawą i urodą. Jej pochodzenie budziło wiele spekulacji, ale to, co było pewne, to jej niezwykłe przeznaczenie.

Gdy poślubiła Karola IV Luksemburskiego, króla Czech i cesarza rzymskiego, jej życie zmieniło bieg historii. Stała się matką przyszłego króla Niemiec i Czech, Wacława IV Luksemburskiego, i wciąż pozostawała nierozerwalnie związana z losami swojego królestwa i cesarstwa.

Jako patronka Kudowy Zdroju, Anna Świdnicka nie tylko reprezentuje potęgę i splendor dawnych czasów, ale przede wszystkim opiekę nad tym uroczym zakątkiem ziemi. Jej duch i dziedzictwo wciąż czuwają nad tym miejscem, nadając mu wyjątkowy charakter i siłę, które przetrwają przez wieki.

Daniel Duchacz był postacią wyjątkową, która na zawsze zapisała się w historii Bukowiny Kłodzkiej. Pochodzący z tego malowniczego regionu Czeski, był nie tylko przewodnikiem po Błędnych Skałach, ale także człowiekiem o wielu talentach i pasjach.

Jego życie było pełne różnorodnych doświadczeń. Oprócz pracy jako przewodnik, Daniel był również kaznodzieją ewangelickim, przynosząc słowo Boże swoim wiernym z gorliwością i oddaniem. Jego obecność była wsparciem dla społeczności, która ceniła jego mądrość i ciepło serca.

Po śmierci, Daniel znalazł spokój na cmentarzu w Kudowie-Pstrążnej, gdzie jego pamięć jest nadal żywa. Jego portret, namalowany przez artystę Pawła Jaszczuka według szkicu mistrza Bilka, jest jak wizytówka jego dziedzictwa i wpływu na lokalną społeczność.

Rodzina Duchaczów słynęła z posiadania Karczmy na Bukowinie, która stała się miejscem spotkań i odpoczynku dla podróżnych. Po zwiedzeniu tajemniczych Błędnych Skał, liczni goście zjeżdżali właśnie tam, by delektować się gościnnością i przyjazną atmosferą, którą oferowali Duchaczowie. Ich dom był miejscem, gdzie historia spotykała się z teraźniejszością, tworząc niezapomniane chwile dla wszystkich, którzy mieli przyjemność ich odwiedzić.

W drugiej połowie XIX wieku, mała miejscowość Lewin Kłodzki stała się nie tylko malowniczym zakątkiem ziemi, lecz także miejscem, gdzie rodziła się słodka rewolucja. To właśnie tutaj rozpoczęto produkcję czekolady, co miało ogromny wpływ na rozwój gospodarczy tych terenów.

Czekolada szybko stała się nieodłącznym elementem życia codziennego dla mieszkańców Lewina Kłodzkiego i okolicznych miejscowości. Fabryka czekolady stała się symbolem postępu i nowoczesności, przyciągając do regionu nowych mieszkańców oraz inwestorów. Produkcja czekolady stworzyła nowe miejsca pracy, pobudzając lokalną gospodarkę i przyczyniając się do wzrostu zamożności mieszkańców.

Czekolada z Lewina Kłodzkiego szybko zyskała uznanie i popularność również poza granicami regionu, co przyczyniło się do rozwoju handlu zagranicznego i wzrostu prestiżu miasta. Ta słodka produkcja nie tylko smakowała wyjątkowo, ale także miała silny wpływ na kształtowanie tożsamości kulturowej regionu, stając się integralną częścią lokalnej historii i tradycji.

Dzięki fabryce czekolady, Lewin Kłodzki stał się nie tylko miejscem o bogatej przeszłości, ale również przyszłości pełnej obietnic i możliwości. To tutaj, w sercu górskich krajobrazów, rodziła się słodka historia sukcesu i rozwoju gospodarczego, pozostawiając niezatarte piętno na mapie lokalnej i krajowej historii.

Po II wojnie światowej, kiedy to Polska odradzała się po burzliwych wydarzeniach konfliktu, historia Lewina Kłodzkiego zyskała niezwykły i przełomowy akcent. Na stanowisko burmistrza tego malowniczego miasta została wybrana kobieta.

To wydarzenie było nie tylko symbolicznym gestem równouprawnienia i demokratyzacji, ale także oznaką zmieniających się czasów. Kobieta na stanowisku burmistrza symbolizowała nową erę, w której rządziły inne wartości i nowe spojrzenie na rolę płci w życiu społecznym.

Jej przywództwo nie tylko przyniosło zmiany administracyjne i gospodarcze w mieście, ale również stanowiło inspirację dla kolejnych pokoleń kobiet, które mogły marzyć o pełnieniu wysokich funkcji publicznych. Jej determinacja, mądrość i odwaga otworzyły drogę dla innych kobiet, umacniając ich pozycję w społeczeństwie i udowadniając, że płeć nie jest przeszkodą w osiąganiu celów.

Decyzja o wyborze kobiety na stanowisko burmistrza Lewina Kłodzkiego była krokiem w stronę nowoczesności i równości, który zrewolucjonizował nie tylko lokalną politykę, ale także społeczność miasta, czyniąc je symbolem postępu i otwartości na zmiany.

.