ZNANI LUDZIE KTÓRZY ODWIEDZILI KUDOWĘ ZDRÓJ

Aleksander I Romanow był wszechstronnie wykształcony i wykazywał się głęboką znajomością wielu dziedzin już w wieku 23 lat, gdy przejął rządy w Rosji po śmierci swojego ojca, cara Pawła I. Jego edukacja była starannie prowadzona pod nadzorem wybitnych nauczycieli, co pozwoliło mu rozwijać się nie tylko jako władca, ale także jako intelektualista. Zainteresowania Aleksandra obejmowały nie tylko politykę i administrację, ale również sztukę, literaturę, filozofię i nauki ścisłe.

Oficjalnie uważa się, że car zmarł w listopadzie 1825 roku w trakcie jednej ze swych licznych podróży po kraju. Ta podróż miała miejsce podczas wakacyjnego pobytu z żoną na Krymie. Jednakże, okoliczności śmierci Aleksandra I budzą wiele spekulacji i kontrowersji. Niektórzy historycy sugerują, że car mógł zginąć w wyniku zabójstwa lub samobójstwa, co pozostaje przedmiotem dyskusji do dziś.

Śmierć Aleksandra I miała ogromne znaczenie dla Rosji i Europy. Pozostawił po sobie dziedzictwo nie tylko jako władca, ale także jako człowiek o szerokich horyzontach i zainteresowaniach. Jego odejście wywołało żałobę i zaniepokojenie w całej Rosji, a także w Europie, gdzie cieszył się uznaniem i szacunkiem jako jeden z kluczowych graczy na politycznej arenie. Jego nagła śmierć sprawiła, że wiele planów i inicjatyw politycznych musiało zostać przemyślanych na nowo, pozostawiając po sobie pewną pustkę w strukturze władzy zarówno w Rosji, jak i za granicą.

Król Pruski Fryderyk Wilhelm III odwiedzał Kudowę Zdrój około roku 1812, co było niezwykle istotne dla lokalnej społeczności i historii regionu. Podczas tego pobytu, wybrał on nietypowe miejsce na swoje zakwaterowanie – zamieszkał w budynku, który obecnie pełni rolę plebanii w Kudowie Czermnej. Natomiast jego żona Ludwika Hohenzollern przebywała w pobliskim "Zameczku", wówczas jeszcze prawdopodobnie nieco bardziej skromnym obiekcie niż obecnie.

Interesujący jest fakt, że królewskie małżeństwo postanowiło zamieszkać osobno, co było podyktowane względami bezpieczeństwa. Być może istniały obawy o ewentualne zagrożenie dla monarchy, stąd decyzja o rozdzieleniu ich pobytów.

W trakcie wizyty w Kudowie, Fryderyk Wilhelm III udał się na wycieczkę na Szczeliniec, jedno z najbardziej charakterystycznych wzgórz w Górach Stołowych. Widok z jego szczytu był tak imponujący i malowniczy, że król postanowił zjeść tam obiad następnego dnia.

Jest to fascynujący epizod z historii regionu, pokazujący nie tylko znaczenie, jakie miała Kudowa Zdrój dla ówczesnych władców, ale także ich zainteresowanie lokalnymi atrakcjami przyrodniczymi, jakim był Szczeliniec. Dodatkowo, fakt specjalnie przygotowanych stopni, aby ułatwić wejście królowi na szczyt, świadczy o trosce o wygodę i bezpieczeństwo monarchy.

Franciszek II (I) Habsburg, pełnym imieniem Franciszek II (I.) Joseph Karl, urodził się 12 lutego 1768 roku we Florencji, jako syn Leopolda II i Marii Ludwiki Burbon, księżniczki hiszpańskiej. Był ostatnim cesarzem rzymskim w latach 1792–1806, a także królem Czech i Węgier od 1792 do swojej śmierci w 1835 roku. Po upadku Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego w 1806 roku, został pierwszym cesarzem Austrii, panując jako Franciszek I aż do swojego zgonu.

Jego panowanie przypadło na burzliwy okres europejskiej historii, w którym rewolucje i wojny przekształcały kontynent. Franciszek był centralną postacią w tych wydarzeniach, stawiając czoła wyzwaniom zarówno wewnętrznym, jak i zewnętrznym.

Jako cesarz, Franciszek musiał zmierzyć się z wpływem rewolucji francuskiej i ekspansją Napoleona Bonaparte. Jego córka, Maria Ludwika, została drugą żoną Napoleona, co skomplikowało relacje między Austrią a Francją.

Franciszek II (I) był także odpowiedzialny za wprowadzenie wielu reform w Austrii, w tym modernizację administracji, rozwój przemysłu i handlu oraz poprawę warunków życia ludności. Jego rządy zaznaczone były również silnym naciskiem na konserwatyzm i utrzymanie tradycyjnych struktur społecznych.

Śmierć Franciszka II (I) w 1835 roku zakończyła epokę jednego z najważniejszych władcy Habsburgów. Jego spuścizna obejmowała zarówno dokonane reformy, jak i trudności, z którymi musiał zmagać się w trakcie swojego długiego panowania.

Helmut Karl Bernhard von Moltke (1800-1891) był pruskim Feldmarszałkiem, którego dziedzictwo miało trwały wpływ na historię nie tylko Niemiec, ale i całej Europy. Jego nazwisko stało się integralną częścią krajobrazu miejskiego przed II wojną światową i nawet po niej. Ulica Zdrojowa, obecnie część lokalnego krajobrazu, nosiła wcześniej jego imię - Moltke Strasse. Nie tylko to; nawet obiekty takie jak Hotel (obecnie znany jako Willa Zuzanna) oraz źródło i drzewo w Parku Zdrojowym są upamiętnieniem jego osoby.

Jednak to nie tylko pamięć ulic i budynków przetrwała po von Moltke. Jego dziedzictwo militarno-strategiczne jest równie trwałe. Moltke jest uznawany za jednego z pionierów nowoczesnej operacji wojskowej. Jego genialność polegała na zdolności łączenia trzech kluczowych czynników: siły, czasu i obszaru. Te trzy elementy stały się fundamentem współczesnej strategii operacyjnej i służą jako podstawowe wyznaczniki operacyjności do dzisiaj.

Ponadto, von Moltke przekroczył granice militarnego świata, stając się autorytetem również w dziedzinie strategii i zarządzania. Wielu ekspertów uważa go za wybitniejszego stratega od słynnego Clausewitza. Jego dorobek intelektualny oraz praktyczne osiągnięcia pozostają inspiracją dla wielu dzisiejszych badaczy, strategów i menedżerów. Dzięki optymalizacji treści pod kątem SEO, można wzmocnić widoczność tej niezwykle ważnej postaci historycznej dla internautów szukających informacji o von Moltke.

Winston Churchill, znany głównie z późniejszych osiągnięć politycznych, zanim stał się ikoną brytyjskiego lidera, przemierzał drogę jako mniej znany pisarz. Jego pobyt w Kudowie Zdroju, znanej ze swoich właściwości leczniczych, stanowi ciekawy epizod w historii życia tego niezwykłego człowieka.

Churchill wynajął apartament w Dworze Książęcym, który dzisiaj znany jest jako Szpital Uzdrowiskowy Polonia. Jednakże, mimo uroków tego miejsca, gwarna atmosfera centrum kurortu okazała się niezbyt sprzyjająca dla jego twórczej inspiracji. Z tego powodu Churchill zdecydował się na przeniesienie do innej lokalizacji.

Jego prośba o zmianę miejsca zamieszkania została spełniona, i Churchill przeniósł się do dzisiejszej Willi Elizabeth. To miejsce okazało się bardziej sprzyjające dla jego pracy twórczej, zapewne dzięki spokojniejszej atmosferze oraz bardziej kameralnej przestrzeni.

Ten epizod z życia Churchilla w Kudowie Zdroju stanowi ciekawy wgląd w mniej znaną część jego biografii, ukazując, że nawet wielkie postacie potrzebują czasem odpowiedniego otoczenia do rozwoju swoich talentów.

Prawdopodobnie, zgodnie z nieoficjalnymi doniesieniami, można przypuszczać, że Maria Curie, słynna polska naukowiec, przebywała w Kudowie Zdroju pod przybranym nazwiskiem. Choć informacje te nie zostały oficjalnie potwierdzone, istnieją sugestie sugerujące, że Curie mogła zdecydować się na taki krok z uwagi na potrzebę prywatności lub uniknięcie uwagi mediów. Decyzja o przybraniu innego nazwiska mogła wynikać z chęci zachowania anonimowości w trakcie pobytu w tym miejscu.

Jest to ciekawy wątek w kontekście życia i działalności Marii Curie, dodając element tajemniczości i niezwykłości do historii tej wybitnej postaci naukowej. Jednakże, bez oficjalnych źródeł potwierdzających te informacje, należy traktować je jedynie jako hipotezę lub spekulację.

Bruno Schulz był jednym z najwybitniejszych artystów w polskiej literaturze XX wieku. Jego twórczość nie tylko wyznacza nowe standardy w prozie, ale także w malarstwie i rysunku. Urodził się w 1892 roku w Drohobyczu, wówczas należącym do Austro-Węgier, obecnie na terenie Ukrainy. Jego życie i działalność artystyczna były głęboko osadzone w atmosferze wielokulturowości Galicji.

Schulz był nauczycielem rysunku, jednak to jego literackie dzieła przyniosły mu największą sławę. Przebywając na kuracji w Kudowie Zdroju podobno dostał natchnienia do napisania książki “Sklepy Cynamonowe”, opublikowane w 1934 roku, to zbiór opowiadań, które w mistrzowski sposób łączą w sobie realizm magiczny z introspektywną refleksją nad rzeczywistością. Książka ta, często określana jako arcydzieło literatury polskiej, przyniosła Schulzowi uznanie jako jednego z najwybitniejszych prozaików swojego pokolenia.

Schulz był także cenionym grafikiem i malarzem. Jego prace cechuje niezwykła wyobraźnia, bogactwo detali oraz subtelność w wyrażaniu emocji. Niestety, jego życie zostało tragicznie przerwane w 1942 roku, kiedy to został zastrzelony przez gestapo w czasie II wojny światowej.

Mimo krótkiego życia, dziedzictwo Brunona Schulza jest niezwykle ważne dla polskiej kultury i sztuki. Jego prace nadal inspirują czytelników i artystów na całym świecie, pozostawiając niezatarte ślady w historii literatury i sztuki.

Przez siedem lat pełnił funkcję wikariusza w parafii w Czermnej, stając się niezwykle niewygodnym dla narodowosocjalistycznych władz poprzez swą bezkompromisową postawę moralną. Wysiłki zastraszania go były ciągłe: jego kazania były śledzone i notowane, regularnie był wzywany na przesłuchania, a nawet padł ofiarą brutalnych ataków ze strony nazistowskich bojówkarzy. Po kilku latach posługi w Czermnej, został przeniesiony do parafii w Bystrzycy Kłodzkiej. Jednak już 1 sierpnia 1941 roku został aresztowany przez Gestapo.

Bezpośrednim powodem jego aresztowania były słowa wypowiedziane przez Hirschfeldera podczas kazania, które nastąpiły po prowokacyjnym akcie zbezczeszczenia barokowej kapliczki, włącznie z krzyżem, przez faszyzującą młodzież przy drodze do wsi Wyszki: "Kto wyrywa młodzieży z serc wiarę w Chrystusa, jest zbrodniarzem!".

Po czteromiesięcznym okresie więzienia w Kłodzku, w 1941 roku ks. Gerhard Hirschfelder został bez wyroku sądowego wywieziony, najpierw do więzienia w Wiedniu, a później do obozu koncentracyjnego w Dachau. Tam, w obozowym lazarecie, zmarł z powodu skrajnego wyczerpania i niedożywienia, będąc także dotkniętym zapaleniem płuc.

Jego urna z prochami została umieszczona na cmentarzu w Czermnej, pozostawiając po sobie ślad niezłomnej wiary i odwagi w obliczu niemieckiego nazistowskiego reżimu.

Fritz Bracht był jednym z prominentnych niemieckich nazistowskich działaczy, który odegrał znaczącą rolę w okrucieństwach popełnianych podczas II wojny światowej. Urodzony w 1899 roku, pełnił funkcję nad-prezydenta Śląska, gdzie miał jurysdykcję nad obozem Auschwitz-Birkenau, symbolem jednego z największych i najokrutniejszych obozów zagłady w historii ludzkości.

Jego udział w zbrodniach wojennych sięgał dalej niż tylko administracyjna odpowiedzialność za obóz koncentracyjny. Bracht był bezpośrednio zaangażowany w proces eksterminacji Żydów, co potwierdza fakt, że był obecny obok Heinricha Himmlera podczas egzekucji w komorach gazowych w Brzezince latem 1942 roku. Jego współudział w tych okropnych wydarzeniach świadczy o jego pełnym zaangażowaniu w nazistowską ideologię i politykę eksterminacji.

Nawet w późniejszych etapach wojny, gdy Niemcy zaczęły tracić na frontach, Bracht nadal cieszył się uznaniem wśród niemieckich nazistowskich przywódców. Joseph Goebbels, jeden z głównych ideologów nazizmu, w marcu 1944 roku wyraził podziw dla Brachta i jego kolegi, Alberta Hankego, nazywając ich najlepiej pracującymi gauleiterami.

Jednak wraz z zbliżającym się końcem wojny, los Brachta zmienił się. Gdy wojska alianckie zbliżały się do Niemiec, Bracht uciekł do Villi Grunwald w Kudowie Zdroju. Tam, wraz ze swoją małżonką, zakończył życie popełniając samobójstwo. To tragiczne zakończenie życia jednego ze zbrodniarzy niemieckich było tylko jednym z wielu podobnych epizodów zakończenia kariery nazistowskich niemieckich przywódców, którzy unikali odpowiedzialności za swoje czyny poprzez śmierć lub ucieczkę.

Bolesław Bierut (1892-1956) był kluczową postacią w historii Polski Ludowej, wcielając w życie sowieckie wzorce i politykę w kraju po II wojnie światowej. Jako pierwszy przywódca Polski Ludowej, Bierut pełnił szereg ważnych funkcji, które znacząco wpłynęły na kształtowanie się systemu komunistycznego w Polsce.

Po przejęciu władzy przez komunistów, Bierut został prezydentem Polski w 1947 roku, a następnie objął stanowisko przewodniczącego KC Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) w 1948 roku, co umocniło jego pozycję jako głównego lidera partyjnego. Jego dominacja została dodatkowo potwierdzona, gdy został premierem Polski w 1952 roku.

Bierut był również aktywnym uczestnikiem życia politycznego poprzez swoje mandaty, m.in. jako poseł na Sejm PRL I kadencji. Jego wpływ na sprawy wojskowe był istotny, będąc członkiem Komisji Wojskowej Biura Politycznego KC PZPR, która nadzorowała Ludowe Wojsko Polskie.

Uważany jest za jedną z "Matrioszek Stalina" - teoria, która wyłania się z relacji wysokiego rangą oficera NKWD, Józefa Światły, stawia niezwykle kontrowersyjną hipotezę na temat przywódców Polski Ludowej, w tym Bolesława Bieruta oraz potencjalnie innych rządzących w latach 80. Według tej teorii, ci komunistyczni przywódcy byli jedynie marionetkami, których życiorysy i postawy zostały wykreowane i kontrolowane przez Moskwę.

Sama hipoteza sugeruje, że ci, którzy zarządzali Polską Ludową, byli jedynie "sobowtórami", czyli ludźmi wcielającymi się w role stworzone przez sowiecką agenturę, zgodnie z ich wytycznymi. W tym kontekście, biografie tych osób mogły być sfałszowane lub manipulowane, aby pasowały do obrazu, jaki chciała narzucić Moskwa.

Interesującym aspektem tej teorii jest również sugestia, że "oryginały", czyli autentyczni działacze polityczni, którzy mogliby stanowić potencjalne zagrożenie dla sowieckiego wpływu w Polsce, byli usuwani przez sowiecką agenturę. To sugeruje, że ci, którzy nie pasowali do linii partyjnej wyznaczonej przez Moskwę, mogli zostać wyeliminowani lub zepchnięci na margines polityczny.

Jednakże, warto podkreślić, że ta teoria opiera się na relacji jednego źródła - Józefa Światły - co może budzić wątpliwości co do jej wiarygodności i pełnego potwierdzenia. Ponadto, historię Polski Ludowej i rządów komunistycznych należy analizować w szerszym kontekście, uwzględniając różnorodne czynniki polityczne, społeczne i historyczne.

Iwan Stiepanowicz Koniew, urodzony w 1897 roku i zmarły w 1973 roku, to postać niezwykle ważna w historii wojskowej, szczególnie w kontekście wyzwolenia ziem polskich w trakcie II wojny światowej. Jego udział w tych wydarzeniach był niebagatelny. Koniew został nazwany obrońcą Krakowa, co podkreśla jego istotną rolę w obronie tego strategicznego miasta.

W okresie wojny, Koniew przebywał także w Kudowie, gdzie znajdował się dzisiejszy Szpital Wojskowy. Był to czas intensywnej aktywności wojskowej, a obecność Koniewa w takim miejscu świadczy o jego zaangażowaniu w działania na różnych frontach.

Należy również podkreślić, że Iwan Stiepanowicz Koniew był jednym z najbardziej wybitnie odznaczonych wojskowych Związku Radzieckiego. Jego osiągnięcia w służbie wojskowej zostały docenione poprzez liczne odznaczenia, co świadczy o jego profesjonalizmie, odwadze i zaangażowaniu w obronę oraz wyzwolenie ziem Polskich i innych obszarów podczas II wojny światowej. Jego wkład w historię wojskową pozostaje niezaprzeczalny.

W Kudowie przebywał w Dzisiejszym Szpitalu Wojskowym.

Władysław Gomułka (1905-1982) był prominentnym politykiem komunistycznym, który odegrał istotną rolę w historii Polski XX wieku. Pełnił funkcję I sekretarza KC PPR w latach 1943-1948, a następnie I sekretarza KC PZPR od 1956 do 1970 roku.

Po wojnie, w okresie odwilży październikowej, Gomułka powrócił na scenę polityczną, jednak jego władza stopniowo słabła, szczególnie po wydarzeniach Marca 1968. W rezultacie, w grudniu 1970 roku ustąpił ze stanowiska pod naciskiem strajków robotniczych.

Pozostał aktywny jako poseł na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej przez kolejne kadencje. Jego pobyt w Kudowie Zdroju na kuracji w 1948 roku mógł być związany zarówno ze stanem zdrowia, jak i refleksją nad strategią polityczną po usunięciu z przywództwa partii.

Michał Rola Żymierski (1890-1989) miał bogatą historię wojskową i polityczną. Początkowo oficer rezerwy Armii Austro-Węgier, awansował do rangi generała brygady w Wojsku Polskim w 1927 roku, lecz został zdegradowany do stopnia szeregowego. Jego szczytowym momentem było dowodzenie Armii Ludowej w 1944 roku. Później pełnił kluczowe funkcje, włączając w to Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego oraz ministra obrony narodowej w latach 1945-1949. Był także przewodniczącym Państwowej Komisji Bezpieczeństwa oraz Marszałkiem Polski.

Żymierski aktywnie uczestniczył w życiu politycznym, będąc członkiem Prezydium Krajowej Rady Narodowej, posłem na Sejm Ustawodawczy oraz członkiem Rady Państwa. Dodatkowo pełnił funkcję wiceprezesa Narodowego Banku Polskiego. Poza tym, był honorowym prezesem Zarządu Głównego i Rady Naczelnej ZBOWiD. Jego wpływ na życie polityczne pogłębiał się dzięki członkostwu w Komisji Wojskowej Biura Politycznego KC PZPR, która nadzorowała Ludowe Wojsko Polskie od maja 1949 roku.

Mimo tych zasług, Żymierski nie uniknął kontrowersji. Dla niektórych był uznawany za zdrajcę narodowego, co mogło być spowodowane różnymi interpretacjami jego działań i decyzji. Ostatecznie, kończąc życie na kuracji w Szpitalu Wojskowym, jego dziedzictwo pozostaje dyskutowane i kontrowersyjne.

Był wybitnym polskim prezbiterem rzymskokatolickim, znany głównie jako kapelan warszawskiej "Solidarności". Jego życie i działalność były wyrazem głębokiej wiary, odwagi oraz niezłomnej determinacji w walce z komunistycznym reżimem.

Popiełuszko stał się symbolem oporu wobec systemu totalitarnego w Polsce, który próbował uciszyć każdy głos niezależności i sprzeciwu. Jako kapelan "Solidarności" wspierał robotników walczących o prawa pracownicze i godność człowieka. Był głosem sprawiedliwości społecznej i wierności wartościom chrześcijańskim w obliczu ucisku.

Jego męczeńska śmierć w 1984 roku była tragicznym wydarzeniem, które wstrząsnęło nie tylko Polską, ale także całym światem. Popiełuszko został porwany, brutalnie pobity i zamordowany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa, którzy chcieli uciszyć jego głos i zastraszyć innych.

Szczególnie makabrycznym aktem przemocy było wrzucenie ciała księdza do Wisły na zaporze we Włocławku. Jednak jego duchowy dziedzictwo przetrwało, stając się inspiracją dla kolejnych pokoleń Polaków walczących o wolność i godność człowieka.

Ksiądz Jerzy Popiełuszko odwiedził również Kudowę w dniach od 09.09.1982 roku do 25.09.1982 roku. Podczas tego pobytu przebywał w byłym Sanatorium Kolejowym przy ulicy, która wcześniej nosiła imię komunistycznego bohatera Mariana Buczka, a obecnie nosi nazwę ul. Pogodna 2, będącą teraz Ośrodkiem Wypoczynkowym Orion B. Msze Święte celebrował w budynku obok Kaplicy Sióstr Służebniczek, gdzie modlitwa i słowo Boże przyciągały tłumy wiernych, gotowych podążać za jego przykładem. Jego pamięć jest żywa w sercach wielu ludzi, którzy kontynuują jego dzieło walki o sprawiedliwość i prawdę.

Kardynał Karol Wojtyła, który później został Papieżem Świętym Janem Pawłem II, jest niezapomnianą postacią zarówno dla Kościoła katolickiego, jak i dla całego świata. Urodzony w 1920 roku, jego życie było niezwykle bogate w osiągnięcia i głębokie oddanie Bogu oraz ludziom. Przed objęciem urzędu papieskiego pełnił wiele istotnych funkcji w Kościele, będąc arcybiskupem krakowskim i kardynałem.

Jako papież, Jan Paweł II był znany z niezwykłej aktywności duszpasterskiej i międzynarodowej działalności. Jego pielgrzymki do różnych części świata przyciągały miliony wiernych, a jego nauczanie dotykało serc ludzi wszelkich wyznań i narodowości. Był symbolem nadziei, pojednania i miłości, a jego pontyfikat miał ogromny wpływ na przebieg historii Kościoła i świata.

W 1974 roku, jeszcze jako kardynał, odwiedził Kudowę Zdrój. Przebywając tam, zatrzymał się w Willi Diana, gdzie gościł u sióstr służebniczek. Podczas pobytu miał okazję zwiedzić Kaplicę Czeszek w Kudowie Czermnej, która jest ważnym miejscem kultu religijnego, oraz Ruchomą Szopkę, jedną z atrakcji regionu.

Jego obecność w Kudowie Zdroju stanowiła nie tylko wydarzenie religijne, ale również społeczne i kulturalne, przynosząc radość i inspirację mieszkańcom tego miejsca oraz oddając hołd ich tradycji i historii. Dla wielu osób spotkanie z Janem Pawłem II było niezapomnianym przeżyciem, które na zawsze pozostanie w ich sercach.

Polski polityk i działacz związkowy, Lech Wałęsa, z zawodu elektryk, odgrywał kluczową rolę w historii Polski jako współzałożyciel i pierwszy przewodniczący "Solidarności" - ruchu, który przyczynił się do obalenia komunistycznego reżimu w Polsce. Jego walka o prawa pracowników i demokrację w okresie PRL zapisała się w historii jako przełomowa.

Po upadku reżimu komunistycznego, Wałęsa został wybrany na pierwszego niekomunistycznego prezydenta Polski w latach 1990–1995, symbolizującą zmianę i nadzieję dla kraju. Jednak jego prezydentura nie była jedynie o biurze i polityce; Wałęsa był też blisko ludzi, starał się zrozumieć ich codzienne problemy i potrzeby.

Jednym z takich momentów był jego pobyt w Kudowie, gdzie odwiedził Kaplicę Czaszek w Kudowie Czermnej. Podczas tego wizyty, pewna kobieta zadała prezydentowi pytanie dotyczące braku miejsc pracy w ich okolicy. Odpowiedź Wałęsy, choć prosta, odzwierciedlała jego sposób myślenia i podejście do życia. Powiedział, że choć może brakować miejsc pracy, to jednak mają coś bezcennego - świeże powietrze.

To zdanie pokazuje, że Wałęsa, pomimo swojej roli na najwyższych szczeblach władzy, nie zapominał o codziennych problemach zwykłych ludzi i potrafił dostrzegać wartość rzeczy prostych, jak czyste powietrze, które może być równie istotne jak praca dla jakości życia. Ta odpowiedź wskazuje na jego ludzkie podejście do rządzenia i troskę o dobrobyt wszystkich obywateli.

Andrew Adamson, ceniony reżyser, producent filmowy i zdolny scenarzysta, odwiedził malownicze miasto Kudowa w 2007 roku. To wyjątkowe spotkanie miało miejsce dokładnie 18 maja, kiedy to Adamson, zainspirowany atmosferą tego miejsca, postanowił zasadzić symboliczne drzewo - Dąb Szypułkowy - w alei znanych osobistości. Ta gestyczna ceremonia wpisała się w historię miasta i stanowiła wyraz uznania dla jego wyjątkowego uroku.

Podczas swojego pobytu w Kudowie, Andrew Adamson skupiał się na realizacji swojego ambitnego projektu filmowego, którym był "Opowieści z Narnii: Książę Kaspian". Środowisko Gór Stołowych, w tym majestatyczny krajobraz i niezwykła atmosfera Błędnych Skał, stało się scenerią jego pracy. To tutaj, w otoczeniu niezwykłej przyrody i magicznych terenów, powstawały niezapomniane sceny tego filmu.

Adamson nie tylko korzystał z malowniczych krajobrazów regionu, ale również czerpał inspirację z lokalnej atmosfery i historii, co wzbogaciło jego dzieło o autentyczność i głębię. Jego związek z Kudową i Górami Stołowymi nie tylko przyczynił się do powstania jednego z najbardziej znaczących filmów w historii kina familijnego, ale także uświetnił kulturalną i przyrodniczą wartość tego regionu.

źródło foto: festival-cannes.com/en/artist/andrew-adamson

Polska śpiewaczka i reżyser operowy, Barbara Łapcińska, to nie tylko utalentowana artystka, ale również znacząca postać w świecie kulturalnym. Jej wkład w promocję i popularyzację twórczości Stanisława Moniuszki jest nieoceniony. W 1988 roku, w Warszawie, założyła Towarzystwo Miłośników Muzyki Moniuszki, obejmując funkcję prezesa, co stanowiło początek jej intensywnej działalności na rzecz upowszechniania dorobku tego wybitnego kompozytora.

W uznaniu jej zasług, 20 listopada 2000 roku został jej przyznany tytuł doktora honoris causa Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. To wyjątkowe wyróżnienie potwierdzało nie tylko artystyczny dorobek Łapcińskiej, lecz także jej wkład w edukację muzyczną oraz promocję polskiej kultury na arenie międzynarodowej.

Jako diwa i utalentowany reżyser, Barbara Łapcińska wielokrotnie pełniła funkcję dyrektora Festiwali Moniuszkowskich w Kudowie Zdroju, gdzie jej zaangażowanie i wrażliwość artystyczna przyczyniły się do podniesienia rangi tych wydarzeń i przyciągnięcia uwagi publiczności z całego kraju oraz zagranicy.

W ciągu swojej kariery artystycznej Łapcińska została uhonorowana wieloma państwowymi nagrodami i wyróżnieniami, co jest zasłużoną nagrodą za jej wyjątkowy wkład w promocję polskiej muzyki operowej i dziedzictwa kulturalnego. Jej oddanie sztuce i miłość do muzyki sprawiają, że jest nie tylko wybitną artystką, ale także inspirującą postacią dla kolejnych pokoleń muzyków i miłośników opery.

Polski scenarzysta i reżyser filmowy. Najbardziej znany jest z trylogii Sami swoi, Nie ma mocnych i Kochaj albo rzuć. 31 lipca 2010 roku zasadził symboliczne drzewo Dąb Szypułkowy w alei sław obok Aquaparku w Kudowie Zdroju.

Sylwester Chęciński, niezapomniany polski scenarzysta i reżyser filmowy, odznaczał się wyjątkowym talentem oraz wkładem w polską kinematografię. Jego twórczość, zwłaszcza trylogia "Sami swoi", "Nie ma mocnych" i "Kochaj albo rzuć", stała się klasyką rodzimego kina, zdobywając serca widzów swoją niepowtarzalną mieszanką humoru, emocji i odzwierciedlenia codzienności.

Sylwester Chęciński nie był tylko mistrzem sztuki filmowej, ale także człowiekiem o wielkim sercu i głębokich przekonaniach. Jego gest z 31 lipca 2010 roku, kiedy to zasadził symboliczne drzewo Dąb Szypułkowy w alei sław obok Aquaparku w Kudowie Zdroju, to nie tylko akt upamiętnienia, lecz także wyraz troski o środowisko naturalne i przyszłe pokolenia.

Poprzez tę prostą, ale znaczącą czynność, Chęciński przypomniał o istotności ochrony przyrody i zachęcał do działania na rzecz środowiska. Jego zaangażowanie w inicjatywy proekologiczne pokazuje, że jego wkład w społeczność i naturę wykraczał poza granice kina, obejmując także sferę społeczną i ekologiczną. Jego życiowe dokonania i gesty pamięci pozostaną trwałym dziedzictwem, inspirując kolejne pokolenia do troski o świat, w którym żyjemy.

24 stycznia 2023 roku odbyło się oficjalne spotkanie między prezydentem Polski, Andrzejem Dudą, a prezydentem Czech, Milošem Zemanem, w malowniczym Nachodzie. Po zakończeniu spotkania, obaj przywódcy zdecydowali się na kolację w renomowanej restauracji Merkury, znajdującej się w kurorcie Kudowa-Zdrój.

Merkury, otwarta w lipcu 2022 roku, restauracja oczarowała swoich gości nie tylko eleganckim wystrojem, ale również wyśmienitym menu. Na tę wyjątkową okazję, szef kuchni przygotował specjalne danie główne, które miało zadowolić nawet najbardziej wybrednych smakoszy.

Podane na stole główne danie było prawdziwą ucztą dla podniebienia. Pierwszym daniem było tradycyjne polskie żurek z jajkiem, który zaskarbił sobie uznanie zarówno Polaków, jak i Czechów. Jego wyjątkowy smak i aromatyczne nuty doskonale wpasowały się w atmosferę tego międzynarodowego spotkania.

Jako drugie danie, serwowano kurczaka kukurydzianego, którego delikatność i aromat sprawiły, że danie to stało się prawdziwym hitem wieczoru. Towarzyszył mu placuszek ziemniaczany, chrupiący na zewnątrz, a jednocześnie miękki w środku, oraz sos borowikowy, który nadawał mu wyjątkowego smaku i aromatu.

To wykwintne danie było nie tylko doskonałą ilustracją kulinarnego bogactwa regionu, ale również symbolicznym gestem wzmacniającym przyjaźń i współpracę między Polską a Czechami.

źródło: www.gazetawrocławska.pl

fot. Wojciech Heliński