Skalna Czaszka - Kopa Śmierci w okolicy Narożnika

Kopa śmierci w Górach Stołowych

Skalna Czaszka, znana również jako Kopa Śmierci, to jedno z najbardziej tajemniczych miejsc w Górach Stołowych. Przez wiele lat informacje na temat tego unikalnego zjawiska były ograniczone, a tylko nieliczni wtajemniczeni mieli świadomość jego istnienia. Na mapach można było znaleźć jedynie enigmatyczne oznaczenia, które sugerowały istnienie tej niezwykłej formacji skalnej. Jednak od 2021 roku, dzięki staraniom Parku Narodowego Gór Stołowych, Skalną Czaszkę można legalnie odwiedzać.

Park Narodowy zbudował specjalną platformę oraz schody umożliwiające bezpieczne zejście do tego niezwykłego miejsca. Szlak niebieski, który prowadzi do Czaszki, rozpoczyna się przy parkingu o nazwie "Lisia Przełęcz". Początkowy etap wiedzie przez malownicze tereny, aż w końcu osiągamy szczyt Narożnika, położony na wysokości 849 metrów nad poziomem morza. Stamtąd kontynuujemy naszą podróż w kierunku Dusznik Zdroju, gdzie znajduje się ta niesamowita atrakcja.

Spacerkiem docieramy do tego fascynującego miejsca w około 30 minut, delektując się urokami przyrody i spektakularnymi widokami, jakie oferują Góry Stołowe. Po dotarciu na miejsce, oczom odwiedzających ukazuje się imponująca formacja skalna w kształcie czaszki, która zachwyca swoją niezwykłą strukturą i historią. Dzięki staraniom Parku Narodowego Gór Stołowych, ta tajemnicza i magiczna atrakcja stała się dostępna dla szerszej publiczności, zapewniając niezapomniane wrażenia wszystkim, którzy odwiedzają to malownicze miejsce.

Budowa

Góry Stołowe to niezwykły przykład skomplikowanych procesów geologicznych, które miały miejsce przez miliony lat. Ich historia sięga około 30 milionów lat temu, kiedy to zostały one wypiętrzone. Co sprawia, że Góry Stołowe są unikatowe, to rzadko spotykane formacje skalne, składające się z pionowo ułożonych płyt piaskowca ciosowego. Nazwa "Stołowe" wzięła się stąd, że ich płaskie wierzchołki przypominają stoły. Proces kształtowania tych gór rozpoczął się po wycofaniu się morza górnokredowego, kiedy to nastąpił długi okres stabilności tektonicznej, prowadzący do wytworzenia rozległej powierzchni zrównania.

Następnie, pod koniec środkowego oligocenu, zaczęły się procesy wypiętrzania gór, co spowodowało ich stopniowe rozczłonkowanie i podniesienie na różne wysokości, w tym m.in. Szczeliniec Wielki, Szczeliniec Mały, Skalniak i Narożnik, osiągające od 850 do 920 m n.p.m. W kolejnych epokach paleogenu kształtowały się kolejne poziomy zrównań na wysokościach 500-800 m n.p.m. Środkowe miocen to kolejny etap wypiętrzania, trwający do środkowego pliocenu, który doprowadził do powstania trzeciego poziomu zrównań na wysokościach 400-500 m n.p.m. Późniejsze ruchy górotwórcze w środkowym i górnym pliocenie ponownie podniosły obszar Gór Stołowych.

W zmieniającym się klimacie, skały piaskowca ciosowego ulegały intensywnym procesom wietrzenia, tworząc bezodpływowe zagłębienia znane jako bolsony. To właśnie w takich warunkach kształtowały się charakterystyczne formy terenowe, takie jak Sawanna Łężycka, przypominająca współczesne subtropikalne i sawannowe obszary. W okresie plejstocenu, w wyniku ochłodzenia klimatu, powstały rumowiska skalne i torfowiska wysokie, a procesy erozyjne i geologiczne nadal formowały teren, dając życie imponującym formacjom skalnym, w tym również Skalnej Czaszce, która jest jednym z fascynujących przykładów tych procesów.

Źródło: www.wikipedia.org